#จื่อซีเหนื่อยแล้ว
'ตัวขยะ'
คือฉายาที่สกุลเผยมอบให้เผยจื่อซีตั้งแต่จำความได้ เรือนเล็กเก่าซอมซ่อท้าย จวนคือบ้านของเขา เป็นสถานที่เดียวที่เขาจะอยู่ได้ในจวนแห่งนี้ ภาพครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้า ภาพพี่น้องเล่นกัน ภาพบ่าวชายหญิงร้องรำสังสรรค์เฮฮา เป็นภาพที่เขาไม่อาจเอื้อม
"จงสำนึกในการกระทำของตนซะ เจ้ากำลังทำให้สกุลเผยเสื่อมเสียเกียรติที่บรรพบุรุษสั่งสมมา หัดรู้จักเจียมตนเสียบ้าง แค่ยังให้อยู่ในจวนนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว"
เพราะไม่เคยถูกรัก ไม่เคยถูกปลอบประโลม แม้แต่ไมตรีเล็กน้อยจากคนที่รักก็ยังเป็นได้เพียงความฝันลมๆแล้งๆ ต่อให้ทำดีสักเท่าไหร่ ให้ใจไปมากแค่ไหนก็กลายเป็นสิ่งไร้ค่าไร้ราคาในสายตาของคนพวกนั้น
หากไขว่คว้าจนถึงที่สุดแล้วสุดท้ายยังต้องพบเจอกับความผิดหวัง ก็คงได้แต่บอกตัวเองให้พอได้แล้ว ก่อนที่หัวใจดวงน้อยๆดวงนี้จะแตกสลายไม่มีชิ้นดี
"บุญคุณของพวกท่าน หากชาตินี้ยังชดใช้ไม่หมด ชาติหน้าจะชดใช้ให้จนหมด ไม่ให้ขาดเหลือเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วหวังว่าชาติต่อๆไป พวกเราจะไม่ต้องพบเจอกันอีก"
"..."
"หากท่านใจดีกับข้าบ้าง แม้เพียงเล็กน้อย ข้าก็คงจะมีความสุขมาก แต่เวลาไม่เคยหวนคืน สิ่งเดียวที่เสียดายคือการไขว่คว้าความรักจากคนอื่นจนลืมรักตัวเอง"
"..."
:: Warning ::
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาที่บั่นทอนจิตใจผู้อ่านจากตัวละครที่ถูกทำร้าย มีการตายของตัวละคร ความรุนแรงและการทำร้ายจิตใจจากคนในครอบครัว ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาทำให้ผู้อ่านรู้สึกไม่ดีแต่ประการใด
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ห้ามคัดลอก ดัดแปลงหรือทำซ้ำทุกกรณี
หากมีการลงในเว็บหรือแอพลิเคชันอื่นใดผู้เขียนจะแจ้งให้ทราบอีกครั้ง หากไปพบทั้งที่ยังไม่แจ้งจะถือเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์
ปล.เขียนลงในแอพอีกแอพไว้ก่อนแล้วนะคะ
เปิดเรื่อง :: 2 พ.ค. 2565
ปิดเรื่อง ::
แก้วนารีส์
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น